Ik voel en kijk naar binnen. Daar zit mijn kleine ik. Ze zit op een bankje en kijkt door een raam naar buiten. Haar voetjes kunnen nog niet bij de vloer. Ze zwaait met haar beentjes heen en weer. Er heerst een serene rust.
‘Hoi’ zeg ik zacht en wacht even af. ‘Hoi’, zegt zij terug en kijk mij afwachtend, maar ook verwachtingsvol aan. 
‘Hoe gaat het met je?’ vraag ik. ‘Een beetje alleen’, klinkt het zacht. ‘Hmm ik zie het. Mag ik bij je zitten?’. Het mag gelukkig. Ik voel haar hunkering naar liefde.
‘Wil je vertellen waarom je je zo alleen voelt?’, vraag ik, terwijl ik naast haar ben gaan zitten en een arm om haar heen sla. Ze kruipt dicht tegen mij aan.
‘Mama heeft zo weinig tijd voor mij. Ze steeds bezig met John. En ik snap dat wel, maar ik wil ook een mama. En ze is zo vaak moe. Dan slaapt ze op de bank als ik thuiskom van school.’ Tranen rollen over haar wangen. O, wat is ze verdrietig.
‘Wat naar dat ze je nu niet genoeg aandacht kan geven. John is vaak ziek hè?’
‘Ja, best wel’, klinkt het zacht.
Ze kruipt bij mij op schoot. Het voelt zo knus. En zo zitten we een tijdje te genieten van elkaars aanwezigheid. Na een poosje zeg ik: ‘Denk je dat mama jou ook eigenlijk wel heel graag aandacht wil geven?’
‘Ja dat denk ik wel.’
‘Want toen jij nog niet naar de kleuterschool wilde, en gewoon weer naar huis liep, zorgde zij ervoor dat je nog een half jaar bij haar en thuis kon blijven.’
‘Ja dat was zo fijn!’, zegt ze met warmte in haar stem.
‘En weet je nog toen ze je van twee nachtjes schoolkamp ophaalde, hoe je haar gemist had? En hoe blij zij ook was om jou weer te zien en mee naar huis te nemen?’
Ze weet het nog heel goed. Er gloeit weer liefde in ons hart voor mama. En we beseffen dat de wil er was, maar dat zij ook niet alles kon.
‘Weet je wat ik zo leuk vind aan jou?’, vraag ik. ‘Geen idee’, zegt ze met glimmende pretoogjes.
‘Jouw vrolijke eigenwijsheid, je nieuwsgierigheid en humor. En dat je gewoon bent wie je bent en voelt wat je voelt. Ik heb dit allemaal een tijdje niet kunnen zijn en voelen. Al die kwaliteiten zaten in een laatje ver weg, onder het stof. Maar ik heb gezocht, want het was mijn diepe verlangen dit weer terug te vinden. En het is mij gelukt. En juist nu ik jou zie en hoor, voelt het zo fijn bij jou te zijn, lief kind. We stralen en voelen een prachtige verbinding.
Me, myself and I, so sweet.
Tranen in mijn ogen
Wat schrijf je mooi
Ik ben geen lezer maar van jou zou ik een boekje kopen